Nauczycielu wykorzystaj moc rówieśników

Małe dzieci mają wrodzoną ciekawość świata to przekłada się zwykle na chęć poznawania innych dzieci. Wystarczy nie zakłócać naturalnego entuzjazmu czerpania z nowych doświadczeń a rywalizację zamienić na współpracę…

Uczniowie są skłonni pomagać słabszemu koledze lub koleżance z klasy, kluczem do sukcesu jest stosowna edukacja na temat ich trudności i sposobów pomocy.

Ellen Notbohm i Veronika Zysk poprosiły o rady kilkoro uczniów mających kolegów i koleżanki z autyzmem lub zespołem Aspergera w klasie; oto niektóre z ich odpowiedzi:

Nie bójcie się ich. Czasami zachowują się inaczej, ale nadal są takimi samymi dziećmi jak my wszyscy.
Zapraszajcie je do pracy w parze lub w grupie. Bardzo dużo wiedzą i są interesujacymi osobami.
Jeśli wyglądają, jakby nie wiedziały, jak coś zrobić, pokażcie im właściwy sposób, zamiast o nim opowiadać. Radzą sobie lepiej, jeśli mogą naśladować wasze czynności.
Oferujcie pomoc, jeśli wydaje wam się, że jej potrzebują, ale nie wykonujcie pracy za nie. Muszą zdobywać nowe umiejętności, tak jak wszyscy.
Nie dokuczajcie dzieciom z autyzmem. Jeśli widzicie, że ktoś inny to robi, powiedzcie mu, żeby przestał.
Jeśli chcecie im coś powiedzieć, zwróćcie na siebie ich uwagę. W przeciwnym razie mogą was nie zrozumieć.
Traktujcie je tak samo jak innych kolegów. One też mogą być fajne.
Czasami nie odpowiadają od razu – potrzebują więcej czasu na przemyślane odpowiedzi. Bądźcie cierpliwi i nie poganiajcie ich.
Dowiedzcie się więcej o autyzmie – od ich rodziców, od nauczycieli lub z internetu. Pytajcie, jak możecie pomóc.
Jeśli widzicie, że zachowują się dziwnie, pamiętajcie, że nad tym nie panują. Czasami ich ciała wykonują śmieszne ruchy z powodu stresu albo lęku.
Mówcie im, kiedy robią coś dobrze. Przybijcie im piątkę lub powiedźcie chociaż „dobra robota”. One też lubią komplementy.
Mają trudności w kontaktach społecznych, dlatego dawajcie im podpowiedzi lub opowiadajcie im, o co chodzi w danej sytuacji, jeśli uważacie, że to może pomóc.
Wiele dzieci z autyzmem ma problemy sensoryczne. Denerwują się w głośnych, hałaśliwych miejscach, gdzie jest mnóstwo ludzi lub dużo się dzieje. Jeśli widzisz, że twój kolega staje się nerwowy, poirytowany lub nadpobudliwy, zaproponuj mu, że oboje zrobicie sobie kilkuminutową przerwę i idźcie w inne, cichsze miejsce” (Notbohm, Zysk, 2016).