Przedmioty: godziny z wychowawcą, wiedza o społeczeństwie, geografia, podstawy przedsiębiorczości, etyka czy przyroda – przedmiot uzupełniający.
Cele ogólne: rozwijanie mądrości poprzez
– stymulowanie inteligencji we wszystkich jej obszarach (analitycznej,twórczej i praktycznej);
– pogłębianie empatii i wrażliwości na potrzeby innych;
– uaktywnianie przedsiębiorczości.
Cele operacyjne: uczeń
– analizuje tekst pod kątem postawionego problemu;
– generuje pomysły rozwiązania problemu podczas pracy zespołowej;
– projektuje i wdraża projekty działania we współpracy z innymi.
Metody:
– problemowe i twórczego myślenia: projektowanie;
– aktywizujące: „gwiazda pytań”, metoda projektu, autorefleksja.
Forma organizacyjna: zespołowa.
Środki dydaktyczne: kartki i pisaki.
Edukacja Globalna – Efekt Domina to oryginalny projekt społeczny, humanitarny i edukacyjny, w którym można też znaleźć propozycje scenariuszy na lekcje wychowawcze, z wiedzy o społeczeństwie czy w ramach bloków między-przedmiotowych. Scenariusze te zostały opracowane przez członków Kulczyk Foundation. Materiał edukacyjny dotyczy takich tematów, jak: dzieciństwo i życie w krajach ubogich, w których są trudne warunki przyrodnicze i społeczne, edukacja i opieka medyczna w tych państwach oraz akcje pomocowe wspierające ich mieszkańców. W założeniach ma on też inspirować nauczycieli i uczniów do dalszych działań, zawiera przydatne linki odsyłające do ciekawych materiałów informacyjnych i materiały metodyczne, dzięki którym nauczyciel i uczniowie uzyskują dane potrzebne do wykonania zadań; http://www. kulczykfoundation.org.pl/eged (18.05.2016).
PRZEBIEG ZAJĘĆ
I. Wprowadzenie
Praca z mapą: wyszukiwanie i analiza warunków geograficznych Malezji.
II. Część zasadnicza
- Zadanie „Posiedzenie zespołu kryzysowego w Malezji”. Uczniowie indywidualnie zapoznają się ze stenogramem posiedzenia zespołu kryzysowego ds. rodziny w siedzibie PKPKM. Po przeczytaniu tekstu omawiają poznany materiał na forum klasy, wyłaniają fakty oraz problemy zgłoszone przez uczestników tego spotkania.
O lepsze życie dla rodziny – fragment stenogramu posiedzenia zespołu kryzysowego do spraw rodziny, które odbyło się w siedzibie PKPKM
Osoby uczestniczące w posiedzeniu:
- Torben Venning (T. V.) – współzałożyciel i menedżer organizacji PKPKM,
dzięki której dzieci z plemienia Badżawów mogą podjąć edukację; - Jerry Abbas (J. A.) – nauczyciel z organizacji PKPKM;
- Sofina (S.) – kobieta, która razem z rodziną mieszka na łodzi;
- Biboy (B.) – chłopiec mieszkający wraz z rodziną w domku na palach, uczeń szkoły PKPKM.
– J. A.: Witam wszystkich serdecznie. Poprosiłem o to spotkanie, ponieważ część
naszych dzieci nie uczęszcza do szkoły. Wszyscy wiemy dobrze, jakie są losy dzieci,
gdy ich rodziny nie mogą ich wykarmić. Wiemy też doskonale, że ostatnio rybołówstwo na naszych wodach jest mocno zagrożone. Przyczyniają się do tego nowoczesny przemysł i przejmowanie przez hodowców wodorostów, życiodajnej dotąd dla Badżawów rafy koralowej, a także powstające coraz liczniej kurorty turystyczne. Wszystko to sprawia, że Badżawowie nie mogą normalnie i bezpiecznie żyć. Nasze dzieci mają coraz większe kłopoty – nie mogą się rozwijać, są głodne, często wychodzą na ląd, a tam są wyłapywane i w brutalny sposób traktowane przez miejscowe władze.
– T. V.: Mam świadomość, że niezwykle trudno żyje się współczesnym Badżawom,
sam bardzo chciałbym, byśmy mieli lepsze i spokojniejsze życie. Najbardziej niepokoi mnie fakt, że PKPKM to jedyna organizacja, która działa w tej okolicy. Nie możemy liczyć na wsparcie rządu malezyjskiego, miejscowych zarządców. Badżawowie to lud osamotniony w swej niedoli.
– S.: Panie Torben, ja tak bardzo proszę. Wiem, że jest trudno, ale jeśli nie uda się naprawić łodzi, wkrótce ja i moja rodzina nie będziemy mieli co ze sobą zrobić.
– J. A.: To prawda. Pani Sofina codziennie wylewa wiadrami wodę z dziurawej łodzi. Obiecuję, że porozmawiam z innymi rodzinami, może będzie można pozyskać jakieś materiały, trochę drewna.
– T. V.: Ja także postaram się uzyskać jakieś materiały i przekażę je naszemu nauczycielowi Jerry’emu. Przecież to oczywiste, że trzeba pani pomóc. Pięć lat temu dostrzegłem, w jak nieludzkich warunkach żyją dzieci Badżawów.
– S.: Panie dyrektorze, czy jest możliwość, by dzieci mojej siostry też przyszły do pana szkoły? Szwagier codziennie nurkuje, nic nie może złowić, fizycznie już nie daje rady. Wszystkiemu winne są brutalne połowy z użyciem materiałów wybuchowych. Ryby potrute, rafa zniszczona, ludzie zagrożeni. Nie wiem, co robić, bo ostatnio ich syn w takim wybuchu został okaleczony. Czy oni też mogą prosić o pomoc?
– T. V.: Oczywiście. Zobaczymy, co da się zrobić, jak pomóc tym rodzinom. Może zorganizuję zbiórkę pożywienia i odzieży… Jestem w trakcie rozmów z polskimi organizacjami pozarządowymi. Przedstawiciele tych organizacji bardzo chcą pomóc.
– J. A.: Zaraz przyjdzie do nas Biboy, mój uczeń – ten z domu na palach – który ma jeszcze sporo rodzeństwa. Oni wszyscy chodzą do naszej szkoły, uczą się i bawią…
Czasem serce się kraje na widok ich niewinnych twarzy, tak spragnionych spokoju, miłości, bezpieczeństwa… dzielny chłopiec z tego Biboya – pomaga w budowie nowej szkoły. Może nam powie, które materiały dla pani Sofiny moglibyśmy pozyskać, żeby tę łódź nieco naprawić.
– B.: Już jestem. widziałem, jak budowali tę mobilną szkołę na lądzie. Sam pomagałem przy okazji nosić drewno, ciężkie pale. Zjadłbym obiad. Czy dziś też będzie posiłek, mimo że nie ma lekcji?
– J. A.: Tak, wszyscy, którzy pomagają, dostaną dziś rybę od pani z naszej kuchni.
Zaraz idę tam pomagać. Ale powiedz mi, proszę, czy są jakieś dodatkowe, niepotrzebne materiały budowlane. Pani Sofina już traci siły od wylewania wody z łodzi.
– B.: Tak, coś na pewno zostało, pani Dominika kupiła nam bardzo dużo, mamy spory zapas. Widziałem chyba ze dwieście beczek i dokładnie nie wiem jeszcze co, ale było tego dużo. Chłopaki na nich pływali w przerwach od pracy. Te maluchy, które jeszcze nie umieją chodzić – od naszej sąsiadki – też pływały. Ale im było wesoło, dawno się tak nie bawiły.
– T. V.: Tak, chciałbym powiedzieć wszystkim obecnym, że w ostatnim czasie pomogła nam bardzo organizacja z Polski. Proszę to zanotować do protokołu, że każda pomoc pozwala na zmianę na lepsze.
- Zadanie „Jak można pomóc?”. Uczniowie w zespołach 4-osobowych przygotowują w formie pisemnej propozycje rozwiązań pomocowych (może to być realizowane z wykorzystaniem „gwiazdy skojarzeń” lub mapy mentalnej).
- Zadanie „Zaplanuj pomoc”. Po prezentacji pracy zespołu jego członkowie wybierają jeden z wygenerowanych pomysłów – ten, który według nich jest najbardziej efektywny i jednocześnie możliwy do realizacji. Następnie za pomocą techniki „gwiazda pytań” planują przebieg realizacji tego pomysłu.
- Zadanie „Realna pomoc potrzebującym”. Kolejnym etapem działania uczniów jest wdrożenie opracowanego przez członków zespołu planu w życie – w czasie, jaki został w planie określony.
III. Zakończenie
Autorefleksja: po wprowadzeniu w życie własnych planów uczniowie dokonują analizy trudności, jakie pojawiły się podczas realizacji projektu oraz systematycznie podają wyniki swoich działań. Podczas przedstawiania innym swoich refleksji na temat realizacji własnego projektu młodzi ludzie także projektują i prezentują (pomagają sobie nawzajem w generowaniu takich pomysłów) propozycje jego modyfikacji w celu uniknięcia trudności w przyszłym działaniu.
źródło: Elżbieta Płóciennik, Rozwijanie mądrości w praktyce edukacyjnej…
autyzm.life i neuroróżnorodni 