Zabawy:

Taniec Rąk

Miejsce:

• Dowolne.

Materiały:

• Brak.

Opis zabawy:

Dzieci na początku poruszają rękoma. Kiedy prowadzący wypowie słowo określające stopień natężenia złości (np. rozdrażnienie, frustracja, wściekłość itp.), uczestnicy zaczynają rozmowę między dłońmi. Po 30 sekundach wydawany jest sygnał: Ręce w górę! i dzieci podnoszą ręce jak najwyżej. Warto powtórzyć zabawę kilka razy i zakończyć spokojną rozmową między dłońmi. Prowadzący woła na sam koniec: Uścisk rąk! i dzieci wymieniają przyjazny uścisk między dłońmi. Po zakończeniu zabawy należy ją podsumować i porozmawiać o tym w jaki sposób nawet niewielka zmiana w napięciu i postawie ciała może w dużym stopniu zmienić to, jak się czujemy i jak inni myślą, że się czujemy.

Wariacja:

Wymyślcie taniec rąk, który zmienia się ze spokojnego w pełen złości i znów przechodzi w spokojny. Uczestnicy w małych grupach mogą kolejno pokazywać pozostałym wymyślony przez siebie taniec lub postanowić nauczyć go kolegów.

Maski Emocji

Miejsce:

• Dowolne.

Materiały:

• Brak.

Opis zabawy:

Dzieci siadają w kręgu. Pierwszy gracz pokazuje minę, która wyraża uczucie o dużym natężeniu, zdejmuje ją rękoma z twarzy i podaje maskę graczowi, który siedzi po jego lewej stronie. Ten uczestnik zakłada maskę naśladując wyraz twarzy kolegi tak dokładnie jak tylko potrafi. Następnie zmienia minę i podaje maskę kolejnej osobie. Gra kończy się kiedy każdy założy maskę. Po zakończeniu zabawy należy ją podsumować i porozmawiać o odczuwaniu różnego natężenia tego samego uczucia w różnych sytuacjach oraz o tym, że uczucia można podkręcać jak głośność w magnetofonie.

Wariacja:

Zawsze można urozmaicić zabawę i ustalić zamkniętą listę uczuć, które mają przedstawiać miny uczestników (szczęście, smutek, złość itp.) i zamkniętą listę części maski, które można zmieniać (wyraz oczu, ułożenie brwi, układ ust itp.).

Spacer Lidera

Miejsce:

• Dowolne.

Materiały:

• Brak.

Opis zabawy:

Dzieci stają w kręgu. Lider przechadza się kilkakrotnie w tę i z powrotem przechodząc na drugą stronę kręgu, a pozostałe osoby komplementują jego sposób poruszania się. Następnie wszyscy próbują dokładnie naśladować ten sposób chodzenia. Zabawę można urozmaicić i zachęcić dzieci do tego, żeby w parach naśladowały swój sposób chodzenia. Gra kończy się kiedy prowadzący tak postanowi. Po zakończeniu zabawy należy ją podsumować i porozmawiać o tym, jakie różnice i podobieństwa można dostrzec w sposobie chodzenia ludzi. Pomyślcie o tym w kontekście takich spraw jak wygląd, działanie, upodobania i niechęci.

Wariacja:

Dzieci poruszają się na różne sposoby, żeby odzwierciedlić różne emocje i uczucia. Uczestnicy mogą również wymyślić lub przypomnieć sobie postacie i spróbować chodzić tak, jak ich zdaniem chodziłaby wybrana przez nich postać.

autor: Deborah M. Plummer

źródło: Jak kształtować umiejętności społeczne … Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2010