Zabawy terapeutyczne wspomagające komunikację dzieci i młodzieży przy zabawach społecznych.

Piękne Opowieści

Opis zabawy:

Uczestnicy podają sobie torbę wypełnioną ciekawymi przedmiotami. Mogą to być rzeczy powiązane albo niepowiązane ze sobą tematycznie. Pierwszy gracz losuje z niej jakiś przedmiot i rozpoczyna opowieść w której bierze udział ta rzecz. Następny uczestnik losuje dodatkowy przedmiot i próbuje jak najszybciej dopowiedzieć dalszy ciąg historii z tą rzeczą. Historia kończy się po wyciągnięciu wszystkiego z torby. Porozmawiajcie o pracy w grupie w celu radzenia sobie z czymś niespodziewanym oraz o wartości spontanicznego zachowania. Warto robić plany ale zdarza się, że zbyt dokładnie coś planujemy i zaczynamy denerwować się czymś na długo zanim się to ma wydarzyć.

Wariacja:

Każdy uczestnik losuje trzy przedmioty i w wyznaczonym czasie opowiada całą historię. Można również odwrócić sytuację i wyznaczyć jeden przedmiot o którym będzie układała historię grupa uczestników. Wykorzystajcie moc wyobraźni i dajcie się zaskoczyć opowieściom.

Osobista Historia

Opis zabawy:

Prowadzący podaje tytuł w którym zawarte jest imię dziecka. Może to być Odważny Marek, Wspaniała Julka, Fantazja Janka albo Przygoda Kasi. Wymienione dziecko rozpoczyna zabawę, a reszta grupy kontynuuje w kręgu dodając po jednym zdaniu. Może to być opowiadanie całkowicie zmyślone albo odnosić się do czegoś, co faktycznie się zdarzyło. Prowadzący może na koniec zapytać: Czy było to trudne, łatwe, zabawne, czy ekscytujące zadanie? Czy grupa wymyśliła coś, co rzeczywiście odzwierciedlało osobowość dziecka lub rzeczy, które ono lubi lub nie lubi? Jak się człowiek czuje, kiedy słyszy opowieść o sobie?

Wariacja:

Prowadzący wypisuje sobie trzy lub cztery tytuły tak, żeby każde dziecko otrzymało możliwość wybrania sobie czegoś dla siebie. Może również po prostu zachęcić uczestników do tego, żeby sami wymyślili sobie tytuły do swoich opowieści.

Konwersacja Wizualna

Opis zabawy:

Uczestnicy pracują w parach lub grupach trzyosobowych tworząc rozmowę za pomocą obrazków. Mogą to być znaki i kształty malowane farbą lub rysowane kredkami na jednej kartce. Dzieci na zmianę dorysowują swoją wypowiedź bez wychodzenia poza swoją połowę kartki. Konwersacja wizualna może dotyczyć dowolnego tematu wliczając w to emocje i uczucia oraz zawierać rozwiązanie problemu. Prowadzący może na koniec zapytać: Jakie posiadasz umiejętności pozwalające ci na rozpoczynanie i przyłączanie się do rozmowy? Co się dzieje, jeśli ludzie zaczynają mówić równocześnie? Co się dzieje, jeśli wiele osób próbuje jednocześnie przyłączyć się do rozmowy?

Wariant I:

Dwie pary uczestników tworzą swoje dialogi na dwóch końcach dużej kartki papieru. Po minucie lub dwóch obie pary spotykają się w konwersacji wizualnej i dalej prowadzą wspólną rozmowę. Wykorzystajcie moc wyobraźni i dajcie się zaskoczyć obrazom.

Wariant II:

Prowadzący rozkłada długi rulon gładkiej tapety i pozwala dzieciom swobodnie wchodzić w interakcje. Uczestnicy poruszają się i prowadzą rozmowy z jak największą liczbą innych uczestników, przyłączają się do mniejszych grupek rozmówców lub prowadzą dłuższą rozmowę z tylko jedną osobą.

Pantomima Pojęciowa

Opis zabawy:

Prowadzący pokazuje uczestnikom jak powoli poruszać rękoma uniesionymi do wysokości ramion. Kiedy zawoła: Stać!, wszyscy opuszczają jedną rękę, a drugą trzymają nieruchomo. Każdy zastanawia się jak nazwałby ten gest, a potem go zmienia i robi to samo. Uczestnicy tworzą taniec rąk zmieniając gest wyrażający jakieś uczucie tak, żeby wyrażał jego przeciwieństwo, a następnie wracają do punktu wyjściowego. Porozmawiajcie o tym, jak nawet drobna zmiana w języku ciała może wpłynąć na to, jak się czujemy i jak inni uważają, że się czujemy. Czy przychodzą ci do głowy postawy, które wyglądają bardzo podobnie, a oznaczają coś zupełnie innego?

Wariacja:

Rozluźnij ciało i wolno się poruszaj. Stop! Nazwij swoją postawę. A teraz nieznacznie ją zmień. Jak nazwałbyś tę postawę? Ogranicz liczbę możliwych określeń gestów lub postaw do kilku, na przykład: szczęście, smutek, wstyd, złość.

autor: Deborah M. Plummer

źródło: Jak kształtować umiejętności społeczne … Fraszka Edukacyjna, Warszawa 2010