Rozwijanie inteligencji praktycznej
Mądrość życiowa i praktycyzm działania towarzyszą jednostce od urodzenia. Niemowlęta eksplorują świat polisensorycznie – muszą dotknąć i sprawdzić samodzielnie sposób działania
przedmiotów (np. rzucając je na podłogę), poznają stosunki przestrzenne i zagrożenia z nich wynikające poprzez przemieszczanie się z miejsca na miejsce (np. na czworakach), rozwiązują problemy z odczytywaniem i nadawaniem komunikatów oraz uczeniem się mowy. Później dzieci radzą sobie z problemami na miarę ich potrzeb i możliwości, przykładowo poprzez zastępowanie fantastycznych i niedostępnych obiektów przedmiotami z otoczenia oraz sprawdzając różnego rodzaju taktyki zaspokojenia swoich potrzeb poprzez analizę zachowania dorosłych. Z kolei w okresie adolescencji jednostki realizują zadania związane z uczeniem się, pracą na rzecz innych, wolontariatem, realizacją swoich zainteresowań, niejednokrotnie podejmując złożone decyzje i dokonując wyborów, które z kolei związane są z wyrzeczeniami, odpowiedzialnością, wytrwałością oraz cierpliwością. Udzielają porad innym młodym, kierując się swoimi doświadczeniami życiowymi i edukacyjnymi, ale także na podstawie obserwacji otaczających pozytywnych wzorców osobowych.
Poprzedni:
W założeniach edukacji dla mądrości inteligencja praktyczna przejawia się nie tylko podczas korzystania z wiedzy i doświadczenia, rozwiązywania problemów życia codziennego w rodzinie, w pracy czy w kontaktach interpersonalnych. Jest ona podstawą zdolności jednostki do dokonywania trafnych wyborów, rozwiązania problemów (z uwzględnieniem dobra jednostki i ogółu), a także zdolności i gotowości do:
• podejmowania prób rozwiązania istotnych z punktu widzenia jednostki czy społeczeństwa problemów;
• wprowadzania do swojego życia/działania „nauk” pochodzących z różnych źródeł;
• wyciągania wniosków z informacji praktycznie użytecznych;
• podejmowania trudnych decyzji na poziomie indywidualnym i społecznym.
Niezbędne jest więc, by uczniowie doświadczali zastosowania własnych pomysłów do rozwiązania problemu, ukazywali sposób wykorzystania pomysłu, projektowali etapy wdrożenia pomysłów w życie czy demonstrowali efekty swojego działania podczas całego procesu rozwiązywania problemu. Przykłady zadań i problemów w tej części przewodnika ukazują metodyczne możliwości takiej organizacji aktywności dzieci i uczniów na różnych poziomach trudności.
Zadanie 8
„W czym jestem mocny?”
– rozwijanie świadomości własnych mocnych i słabych stron, refleksyjności i umiejętności planowania własnego rozwoju.
Każdy uczeń zastanawia się i rysuje (lub zapisuje) czynność lub umiejętność, którą ma bardzo dobrze opanowaną oraz tę, którą chciałby posiąść. Następnie prezentuje, w czym się czuje dobrze, a czego nie potrafi wykonywać lub potrafi to słabo. Wyłaniając mocne i słabe strony, uczestnicy wypowiadają się, jak mogą podzielić się swoimi umiejętnościami z innymi oraz co mogą zrobić, by zmienić u siebie brak umiejętności w umiejętność. Następnie uczestnicy w zespołach projektują wygląd i organizację Tablicy wzajemnego wsparcia, gdzie będą wywieszone informacje o mocnych stronach kolegów i koleżanek z grupy/klasy. Dzieci wspólnie z nauczycielem ustalają zasady wzajemnego tutoringu.
Zadanie 9
„Przyjazna szkoła”
#arkusz #asd #Asperger #autyzm #czytanie #dzienniki #edukacja #emocje #grafomotoryka #IPET #komunikacja #lekcja #manualne #mindfulness #motoryka #mowa #niepełnosprawność #niepełnosprawnośćintelektualna #pedagog #percepcja #pisanie #premium #program #przedszkole #psychologia #rewalidacja #scenariusz #scenariusze #schemat #sensoryka #SI #sposoby #społeczne #szkoła #tematyczne #terapia #umiejętności #umiejętnościspołeczne #uwaga #uważność #zabawa #zabawy #zajęcia #zajęciaterapeutyczne #ćwiczenia
autyzm.life i neuroróżnorodni 