Kiedy w Tunelandii nadeszła wiosna, cały smoczy świat otuliła soczysta zieleń. Doliny w okamgnieniu pokryły się kwiatami, a do jaskiń wreszcie zaczęło zaglądać słońce.

– Co znowu? – burknęła smoczyca Bella w półśnie.

– No nie, już wiosna? – Bella wygramoliła się z łóżka i zasłoniła okno w jaskini.

Nagle rozległo się pukanie do drzwi.

– Proszę – mruknęła niechętnie Bella i po chwili zobaczyła w progu różową buźkę.

– Idziesz się z nami pobawić? – zaszczebiotała smoczyca Coco.

– Nie chce mi się – odpowiedziała markotnie Bella.

– Chodź, zobaczysz jak jest ładnie – namawiała dalej Coco.

– Nie mam ochoty wychodzić, bo słońce razi w oczy – odrzekła Bella.

– Przecież zimą tęskniłaś za wiosną i za ciepłem – zdziwiła się Coco.

Bella tylko wzruszyła skrzydłami i otworzyła szafę.

– Pomyślę nad tym. Muszę tylko znaleźć odpowiednią sukienkę – odparła Bella.

Szybko okazało się, że żadna szata nie zadowala smoczycy. Były za krótkie albo za długie, a ta, która mogłaby się w końcu nadawać była niestety dla niej zbyt zielona.

– Ta czerwona jest bardzo ładna – zachęcała Coco.

Bella znalazła już inny problem. Doszła bowiem do wniosku, że ubrań jest za dużo, a szafa za mała. Poza tym czerwona sukienka jest stara i wszystkie inne również.

– To może zróbmy wiosenne porządki w szafie – zaproponowała Coco.

– Wtedy nie zostanie mi ani jedna sukienka – jęknęła Bella.

– Więc z kilku starych uszyjmy nową! – zawołała wesoło Coco.

– To zajmie nam cały dzień, a poza tym nie lubię szyć – marudziła Bella.

Coco poczuła, jak wzbiera w niej złość ale nie chcąc urazić przyjaciółki i stracić tak radosnego dnia postanowiła wyjść na dwór doradzając Belli czerwoną sukienkę.

Późnym popołudniem smoczyca w końcu wyszła z jaskini. Zrobiło się jej od razu smutno, bo słońce chyliło się ku zachodowi i nie było już widać wyraźnie doliny i kwiatów.

– Nie martw się, jutro będzie nowy dzień – pocieszała ją Coco.

– Ale jutro kwiaty będą już bardziej rozwinięte niż dziś – westchnęła Bella.

Smoczyca miała żal do Coco, że dłużej jej nie namawiała do wyjścia z groty. Kolejne dni wyglądały podobnie i Belli ciągle coś przeszkadzało. Pewnego dnia zauważyła, że nikt już nie zaprasza jej do zabawy, a Coco rzadko do niej zagląda.

– Przecież nikomu nic nie zrobiłam – rozmyślała Bella.

Smoczyca usiadła ma brzegu rzeki i zaczęła układać na piasku kamyczki. No i znowu jeden był za duży, drugi za mały, a trzeci zbyt kanciasty. Bella po chwili dostrzegła, że ktoś usiadł tuż obok.

– Są piękne – zauważyła Miłka wskazując na kamyki – Spójrz, każdy jest wyjątkowy, ten duży, żółty mógłby być słońcem, a z malutkich niebieskich byłyby śliczne chmurki. A tak w ogóle, co tutaj robisz sama? – zaciekawiła się smoczyca.

Bella zastanawiała się przez chwilę, po czym opowiedziała wszystko koleżance.

– No cóż… – westchnęła Miłka – Myślę, że po prostu twoi znajomi nie wiedzą już jak sprawić, abyś była zadowolona. Może zaproś ich wszystkich do siebie na ciasto – spróbowała pomóc smoczyca.

– Ale wtedy zostawią brudne naczynia i błoto na wycieraczce – powiedziała Bella.

– To prawda, zostawią ale właśnie te ślady coś znaczą – uśmiechnęła się Miłka.

– Co takiego? – zdziwiła się Bella.

– Że nie jesteś sama. Ważne jest, aby w każdym dniu, czy zdarzeniu dostrzec coś dobrego. Może to być tęcza po deszczu albo czas spędzony na szyciu sukienki… z przyjaciółką – wyjaśniła Miłka.

– Albo błoto na wycieraczce – uśmiechnęła się Bella.

autor: Edyta Zarębska

Jak rozprawić się z niechęcią?

Czy znasz ten stan, kiedy wszystko jest na NIE? Każdy z nas czasem ma taki dzień jak smoczyca Bella. Możesz się zastanowić, dlaczego Belli zrobiło się smutno, gdy wyszła z jaskini.

Niechęć sprawia, że czujemy złość, przygnębienie lub znużenie. Spróbuj przypomnieć sobie sytuację w której było ci trudno i zastanów się jakie emocje ci towarzyszyły. Pomyśl o tym, jak naprawdę chciałbyś się czuć w takiej sytuacji i jakie czynności mogłyby sprawić, żeby pojawiły się w tobie wybrane emocje. Takie ćwiczenie ma na celu modelowanie u dzieci pozytywnych zachowań prospołecznych.

Scenariusz Pozytywnego Zachowania

autor: Maria Stachula

źródło: Małe Charaktery, numer: 4/2023