Celowe ignorowanie to strategia radzenia sobie z trudnym zachowaniem autystycznego ucznia
Steve Brown, specjalista, praktyk pozytywnych interwencji behawioralnych, proponuje kolejne rozwiązania dla nauczycieli:
„Wspominałem wcześniej, że stosując strategie deeskalacji, nieraz wyglądam jakbym nic nie robił. Deeskalacja nie jest na pokaz, to subtelne oddziaływanie. Dobrym tego przykładem jest celowe ignorowanie. To prosta metoda polegająca na niezwracaniu uwagi na dziecko i jego zachowanie (pod warunkiem, że to bezpieczne). Dzięki temu podopieczny wyczuwa lub widzi, że opiekun nie pozwala się sabotować i nie daje się wciągnąć w próbę sił. Unika konfrontacji, do której dąży dziecko. Ponadto ignorując je, dostarczamy mu dodatkowych bodźców, które mogłoby je pobudzić, a to właśnie pobudzenie podtrzymuje niepożądane zachowanie. Strategia ta pozwala dorosłemu ukryć niezadowolenie i dezaprobatę, a co ważniejsze, powstrzymuje go od wypowiedzenia słów, których mógłby później żałować lub które sprowokowałyby dziecko do agresji.
Stosując tę interwencję zachowajmy kamienną twarz i zwalczmy pokusę, by spojrzeć w stronę podopiecznego. Nie możemy odzywać się do niego i zwracać na niego uwagi. Celowe ignorowanie nie polega na zerkaniu ukradkiem i czekaniu, aż dziecko spojrzy w drugą stronę, by wtedy na nie popatrzeć. Dorosły powinien dalej realizować plan zajęć, unikając interakcji z kłopotliwym uczniem. nie jest określone, jak długo powinna trwać ta interwencja. Przydaje się zwłaszcza w pracy z dziećmi, które uciekają lub rzucają się na podłogę. Zamiast reagować i wchodzić w konfrontację, wycofaj się i ogranicz kontakt. Ponadto zyskasz wtedy czas na przemyślenie kolejnego kroku (Brown, 2017).
źródło: S. Brown: „Spektrum autyzmu i strategie deeskalacji…”, HARMONIA UNIVERSALIS, Gdańsk 2017
