autyzm.life

Uczenie dzieci na jakimkolwiek poziomie umiejętności komunikacyjnych akceptowalnego sposobu wyrażania silnych uczuć, takich jak złość i frustracja, wymaga długiej pracy nad łagodzeniem negatywnych i trudnych zachowań

„Pierwszy etap to rozpoznanie, że istnieje taka potrzeba. Oznakami frustracji mogą być: uderzanie głową, bicie lub kopanie, upór i wyzwiska.

Zacznij od wyboru fizycznego działania, które dziecko podejmie zamiast trudnego zachowania, i które potrafisz zaakceptować. Może to być uderzanie w poduszkę, krzyczenie w szafie przez 30 sekund, podskakiwanie lub tupanie.

Następnie stwórz krótką i prostą historyjkę społeczną opowiadającą o złości i frustracji, na przykład:

1. Każdy czasami odczuwa złość.
2. Odczuwanie złości jest normalne.
3. Kiedy coś mnie złości, mogę uderzać poduszki w swoim pokoju.
4. Szybko poczuję się lepiej.
5. Kiedy skończę się złościć, znów poczuję się szczęśliwy!

Użyj słów, obrazków, zdjęć lub kombinacji materiałów wizualnych, która będzie znacząca dla dziecka, na przykład fotografii przedstawiającej jego twarz, gdy się złości, i drugiej fotografii, na której się uśmiecha. Niektóre dzieci szybciej zrozumieją historyjkę zapisaną w książeczce zawierającej słowa i rysunki. Przedstaw dziecku historyjkę/książeczkę, kiedy jest spokojnie. Przeczytaj ją z dzieckiem kilkakrotnie i omów jej treść, dostosowując rozmowę do poziomu umiejętności dziecka.

Następnym razem, gdy dziecko będzie złe lub sfrustrowane, daj mu historyjkę/książeczkę. Przypomnij mu o czynności, którą może wykonać, aby wyciszyć złość. Z czasem zamień historyjkę na wskazówkę w formie karty przypominającej dziecku o akceptowalnych sposobach wyrażania złości, a następnie na ruch ręką lub jedno słowo („Poduszka!”). Nagradzaj dziecko, jeśli postąpi właściwie” (Notbohm, Zysk, 2016).

źródło: E. Notbohm, V. Zysk: „1001 Porad dla Rodziców i Terapeutów Dzieci z Autyzmem…”, WUJ, Kraków 2016