grafomotoryka umiejętności społeczne emocje sensoryka rewalidacja arkusze historyjki zespół Aspergera
Drama (z gr. drao – działam, usiłuję) – metoda pomocnicza w nauczaniu różnych przedmiotów szkolnych lub samoistna metoda w kształtowaniu osobowości człowieka poprzez rozwijanie wyobraźni i wrażliwości. Jest metodą uczenia aktywnej twórczości oraz doskonalenia umiejętności współpracy […]
Jest metodą uczenia aktywnej twórczości oraz doskonalenia umiejętności współpracy z innymi ludźmi oraz wielu innych umiejętności interpersonalnych, społecznych i obywatelskich. Drama może być również stosowana w profilaktyce, jak np. w projekcie „SUBST. Reorientacja”. Kiedy osiąga zamierzone cele społeczne mówimy o tzw. dramie stosowanej (ang. applied drama).
Zadaniem prowadzącego dramę jest zainicjowanie takiej sytuacji fikcyjnej, która pozwoli uczestnikom wchodzić w różne role. Dramę promuje w Polsce m.in. Stowarzyszenie Praktyków Dramy STOP-KLATKA
Drama wykorzystuje spontaniczną, właściwą naturze człowieka, ekspresję aktorską oraz skłonność do naśladownictwa i zabawy. Może być zarówno metodą samodzielną, wychowawczą, służącą rozwijaniu osobowości dzieci i młodzieży, jak i pomocniczą, dydaktyczną, wykorzystywaną w szkole na lekcjach języków obcych, historii, geografii i literatury, a także na zajęciach artystycznych, takich jak plastyka i muzyka, czy nawet w przedmiotach przyrodniczo-matematycznych. Uczestnicy dramy nie muszą mieć zdolności aktorskich, ale powinni głęboko się zaangażować i uwierzyć w fikcyjną sytuację, muszą wczuć się w postać, być, działać, a nie „grać”. Wejście w rolę związane jest z trzema poziomami znaczeniowymi faktów:
Można zacząć na przykład od gry w żywe obrazy i lustrujące różne sytuacje. Nauczyciel kieruje zabawą, pytając grupę, co przedstawiają wybrani aktorzy. Gra powinna być prosta – mogą to być sceny, jak mycie okna czy praca policjanta na skrzyżowaniu. Warunkiem dobrej zabawy jest utrzymanie entuzjazmu dzieci.
Podczas dramy można pozwolić uczniom na pracę w parach, mogą też sami wybrać jej temat – z pewnością zyska ona wówczas na jakości, ponieważ samodzielnie wybrany przez dzieci motyw będzie dla nich bardziej znaczący. Jest to szczególnie ważne w przypadku uczniów z ASD i dysleksją, którzy mogą obawiać się występów przed grupą, a oparta na prostych gestach, zaproponowana przez nich improwizacja może pomóc im te obawy pokonać.
Doskonałym sposobem na rozpoczęcie dramy jest wybranie zdjęcia – najlepiej takiego, które budzi wśród uczniów emocje – i poprzedzanie improwizacji krótką dyskusją na jego temat. Inspirację stanowić może również jakiś zwykły przedmiot wybrany przez uczniów z listy, którą zaproponujesz, a efektem może być emocjonująca i wesoła zabawa.
Metoda dramy to doskonała odskocznia od zajęć prowadzonych w sposób tradycyjny – pozbawia je niepotrzebnego napięcia, wiążącego się najczęściej z czytaniem, i pomaga polubić dany przedmiot.
źródło:
