Klinicyści zdrowia psychicznego mogą odgrywać istotną rolę w rozpoznawaniu problemów z integracją sensoryczną u swoich pacjentów. Psycholog szkolny może być pierwszą osobą, która rozpozna, że to problemy z przetwarzaniem sensorycznym powodują trudności w funkcjonowaniu w środowisku szkolnym lub przyczyniają się do nich.
Przede wszystkim autystyczne dziecko musi być fizycznie i emocjonalnie chronione przed bólem i urazem psychicznym. Istotne jest upewnienie się, że nie występują u niego żadne niezdiagnozowane problemy zdrowotne, które mogłyby powodować dany typ zachowania.
U podłoża zachowania dziecka z kolką lub dziecka gryzącego i agresywnego może leżeć problem żołądkowo-jelitowy lub stomatologiczny, który sprawia, że źle się ono czuje. Dziecko specjalnej troski z ograniczoną zdolnością przekazywania tego, co się dzieje, może uderzać głową o drążki łóżeczka z powodu ogromnego bólu zębów. Dziecko z większymi umiejętnościami werbalnymi może skutecznie przekazać, że odczuwa ból, lecz nie potrafić zlokalizować jego źródła.
Jeśli dziecko coś boli, należy podjąć wszystkie możliwe działania, aby je przed tym uchronić. Na przykład jeśli pewne dźwięki są nieznośnie bolesne, należy określić przyczynę bólu (czy jest to sam dźwięk, wrażliwość, infekcja ucha itp.) i chronić dziecko przez odcięcie go od źródła bólu lub osłonę uszu, na przykład słuchawki redukujące hałas. Ważne jednak, aby nauszników nie nosić przez cały dzień. Powinno się je zakładać jedynie wtedy, gdy jest to najbardziej potrzebne, aby uniknąć habituacji i przekalibrowania tego typu wrażliwości.
Można by wymienić o wiele więcej dramatycznych sytuacji, które trudno rozpoznać osobom mającym dobre intencje. Zmuszanie do przebywania w odosobnionym, cichym pomieszczeniu szkolnym lub w innej instytucji z powodu niekontrolowanego zachowania jest skrajnym przykładem sposobu, w jaki dzieci o specjalnych potrzebach mogą być jeszcze bardziej traumatyzowane. Także zmuszane do siedzenia na twardym szkolnym krześle z zawieszonym nad głową światłem fluorescencyjnym , które migocze, raniąc oczy i uszy oraz powodując ból głowy, a przy tym żądanie, aby dziecko utrzymywało kontakt wzrokowy i wykonywało określone czynności, może być odczuwane jako zwyczajnie nieprzyjemne albo piekielnie trudne. Z kolei umiejscowienie dziecka w pokoju z łagodnym, rozproszonym oświetleniem żarowym na poziomie oczu i usadzenie go na wygodnym krześle/poduszce może sprawić, że przykre przeżycie wywołujące nieprzyjemne reakcje typu „walcz lub uciekaj” zamienimy w pozytywne doświadczenie dydaktyczne.
Jeśli dziecko włóczy się samotnie po ciemniejszych zakątkach placu zabaw, aby możliwie jak najdalej uciec od blasku słońca i zamętu tworzonego przez kolegów grających w dwa ognie, daj dziecku słuchawki redukujące hałas, okulary przeciwsłoneczne lub czapkę z daszkiem, a także zaproponuj mu uczestnictwo w innej grze ruchowej wymagającej mniejszego skupiska ludzi – wtedy przekonasz się, że będzie ono radośniejsze i bardziej zaangażowane (Biel, 2015).
źródło: L. Biel, Integracja Sensoryczna…, WUJ, Kraków 2015
#arkusz #asd #Asperger #autyzm #czytanie #dzienniki #edukacja #emocje #grafomotoryka #IPET #komunikacja #lekcja #manualne #mindfulness #motoryka #mowa #niepełnosprawność #niepełnosprawnośćintelektualna #pedagog #percepcja #pisanie #premium #program #przedszkole #psychologia #rewalidacja #scenariusz #scenariusze #schemat #sensoryka #SI #sposoby #społeczne #szkoła #tematyczne #terapia #umiejętności #umiejętnościspołeczne #uwaga #uważność #zabawa #zabawy #zajęcia #zajęciaterapeutyczne #ćwiczenia
autyzm.life i neuroróżnorodni 