Kontakt wzrokowy – historyjka społeczna
Ludzie oczekują od innych kontaktu wzrokowego w trakcie trwania rozmowy
Rozmówca patrzy nam w oczy i oczekuje od nas tego samego jako potwierdzenia uwagi, którą nam poświęca. Uwaga jest w kontaktach między ludźmi bardzo ważna. Patrząc w oczy i słuchając tego kogoś z należytą uwagą traktujemy go z szacunkiem
Ludzie często myślą, że kiedy na nich nie patrzymy, gdy do nas mówią – to ich ignorujemy lub zachowujemy się niezgodnie z zasadami dobrego wychowania lub, że ich nie słyszymy.
Kiedy do kogoś się zwracamy z pytaniem patrzymy mu w oczy. Ten ktoś odpowiadając na moje pytanie patrzy mi w oczy. To spojrzenie nie musi być intensywne ale dobrze jest, kiedy rozpoczynając rozmowę patrzymy na twarz rozmówcy, wtedy on wie, że właśnie do niego się zwracamy, a kiedy on nam odpowiada patrzymy mu w oczy, żeby wiedział, że słuchamy go z należytą uwagą.
Kiedy nauczyciel na lekcji wydaje polecenie, patrzy mi w oczy mówiąc na przykład: „Otwórz podręcznik na szóstej stronie”. Ja odpowiadam swoim spojrzeniem na niego, czyli spoglądam mu w oczy i zabieram się do szukania i otwierania podręcznika na szóstej stronie. Kiedy nauczyciel zwraca się do całej klasy, to znaczy do wszystkich uczniów w mojej klasie każąc im na przykład, czytać jakiś tekst w książce – wtedy kontakt wzrokowy już nie jest tak istotny jak w rozmowie z jedną osobom.
Kiedy kolega ze szkolnej ławki, który siedzi tuż obok mnie zapyta, czy może pożyczyć ode mnie ołówek, w odpowiedzi na jego prośbę spoglądam mu w oczy, mówię: „Jasne” i szukam ołówka, który mu zaraz wręczę. On popatrzy na mnie i powie: „Dzięki!”. Mogę powiedzieć „nie ma za co” i spojrzeć mu w oczy.
Kiedy patrzenie w oczy jest denerwujące
Jeśli mam problem z patrzeniem ludziom w oczy, ponieważ nie mogę się skupić i zwykle wtedy wpatruję się w podłogę lub okno, mogę powiedzieć temu człowiekowi, że kontakt wzrokowy mnie rozprasza, potrzebuję więcej czasu na odpowiedź i będę patrzył gdzie indziej – ale to nie znaczy, że nie słucham tego co do mnie mówi. To nie arogancja ale specyficzny sposób mojego zachowania.
