Zaufanie

Reklamy

Żeby człowiek mógł, bez większych zakłóceń, wejść w dorosłe życie, musi na jego wczesnym starcie otrzymać podstawową „dawkę” zaufania, która czyni go ontycznie mocnym (ontycznie: wiązany z samym bytem czegoś, jego istotą, istnieniem lub tożsamością). Pochodząca z tego zaufania moc łagodzi rodzaj egzystencjalnej wrażliwości, a może nawet nadwrażliwości. W ten sposób człowiek otrzymuje „emocjonalną szczepionkę”, która chroni go przed „niepokojem ontologicznym”. Na niepokój ów narażone są wszystkie istoty ludzkie, co wiąże się z instynktem samozachowawczym. „Substancją czynną tej szczepionki jest pierwotna postać opiekuna we wczesnym dzieciństwie – dla zdecydowanej większości ludzi to postać matki”… ~ Henryka Kwiatkowska, Zaufanie w przestrzeni komunikacyjnej szkoły

Zaufanie wobec jakiegoś obiektu jest to wiedza lub wiara, że jego działania, przyszły stan lub własności okażą się zgodne z naszym życzeniem. Jeśli takiej pewności nie mamy, to zaufaniu towarzyszy także nadzieja.

Obiekt zaufania może być dowolny, np. człowiek, zwierzę, przedmiot, substancja, instytucja, społeczeństwo, bóstwo.

W przypadku relacji międzyludzkich zaufanie dotyczy najczęściej uczciwości drugiej strony wobec nas, co niekoniecznie oznacza uczciwość wobec innych, np. w grupie przestępczej. Zaufanie może, ale nie musi być odwzajemnione; jest jedną z podstawowych więzi międzyludzkich, zarówno w rodzinie jak i grupach społecznych, i bywa szczególnie cenne w sytuacjach kryzysowych. Zaufaniem obdarowuje się osobę, której się wierzy. Jest to pojęcie analizowane w ramach wielu dyscyplin takich jak psychologia czy socjologia.

Zaufanie jest podstawą więzi międzyludzkich. Ma ono również ogromne znaczenie podczas budowania stałego związku, gdyż staje się ono fundamentem udanego wspólnego pożycia. Gdy w związku lub małżeństwie pojawi się jego brak, grozi to rozstaniem, gdyż ciągłe podejrzenia mogą zaszkodzić dobrej komunikacji między partnerami. Wzbudzanie zaufania jest też częstą metodą działania przestępców, zwłaszcza oszustów. Emocja zaufania jest doznawana także przez bardziej inteligentne zwierzęta (wikipedia.org).

Zaufanie jest emocją, którą odczuwamy wobec ludzi.

Zaufanie wymaga czasu

Zaufanie wymaga dużo czasu, więcej niż inne uczucia. Jest to również bardzo intuicyjny proces. Zwykle nie sporządzamy długich list argumentów, aby zdecydować, jak bardzo będziemy ufać komuś; po prostu otwieramy się przed nim na tyle, na ile chcemy.

Naukowcom udało się określić, jakie czynniki mają wpływ na zaufanie. Im bardziej dana osoba jest do nas podobna, tym szybciej jej zaufamy. Mamy też tendencję do ufania ludziom z dziećmi, z osobami starszymi lub ze zwierzętami.

Uważamy, że jeśli ktoś zyskał zaufanie na tyle, aby ktoś inny powierzył mu w opiekę coś tak cennego, to ta osoba z pewnością jest godna zaufania. To samo dotyczy osób, które podzielają nasze zainteresowania, ponieważ możemy prowadzić z nimi długie rozmowy bez poruszania osobistych tematów.

Zaufanie wiąże się z pewnym cennym uczuciem, jakim jest godność otrzymania zaufania od ludzi, których kochamy. Nie chodzi o to, że te osoby wiedzą, że ich nie zdradzimy, ale o to, że mają poczucie, że pomożemy im zawsze, gdy będą w potrzebie.

Zaufanie nie oznacza, że musisz wiedzieć wszystko.

Zaufanie komuś jest jak dawanie najdelikatniejszego prezentu jaki możesz ofiarować: swojego serca. Zaufanie jest cennym dobrem. (źródło: pięknoumysłu.com).

Zaufanie

Zaufanie oznacza, że mam pewność, że osoba, którą obdarzam zaufaniem będzie zawsze wobec mnie w porządku, nigdy mnie nie skrzywdzi i zawsze stanie po mojej stronie. Zawsze mogę na nią liczyć.

W moim otoczeniu są to osoby należące do mojej rodziny. Oprócz mamy i taty osobą zaufaną może być brat lub siostra, babcia, dziadek… wujek itp. Osobami zaufanymi mogą być moi przyjaciele lub koledzy, koleżanki ze szkoły lub z podwórka. Osobie zaufanej mogę powierzyć moje tajemnice.

Subskrypcja 5 zł