Specyficzne zachowania danej osoby, które mogą doprowadzić do uszkodzenia u niej tkanek, nazywane są zachowaniami autoagresywnymi.
Obserwuje się je powszechnie u dzieci z zaburzeniami neurorozwojowymi – takie przypadki zostały opisane w pracach na temat zespołu Cornelii de Lange (Bsile i in., 2007), zespołu Lescha-Nyhana (Schretien i in., 2005) i zespołu Smith-Magenis (Funcane, Dirringl i Simon, 2001).
Nie istnieje jedna określona przyczyna zachowań autoagresywnych. W wielu sytuacjach samookaleczenia są sposobem wyrażania uczuć, natomiast nie wynikają z chęci uszkodzenia swojego ciała lub popełnienia samobójstwa. Nie mają konotacji psychodynamicznych. Ich leczenie obejmuje terapię ambulatoryjną, wprowadzenie zmian w otoczeniu, modyfikację zachowania, leki psychotropowe i hospitalizację. W niektórych przypadkach stosowano też pozarejestracyjne leki przeciwdrgawkowe, aby leczyć zachowania problemowe u osób autystycznych (Hollander i in., 2001). Próby te nie mogą być jednak podstawą żadnych wiążących wniosków ze względu na różne rezultaty, które uzyskano zarówno między badaniami, jak i w samych badaniach (NIHCE, 2012).
autyzm.life i Neuroróżnorodni 