Jedzenie przy stole – autyzm

Wiele autystycznych dzieci odmawia podporządkowania się wymogowi rodziców, że jeść należy przy stole. Wolą jeść przechadzając się po mieszkaniu, najprawdopodobniej z tej prostej przyczyny, że chodzenie jest dla nich bardziej atrakcyjne niż siedzenie na miejscu.

Zauważmy, że jest to odrębna kwestia od namawiania ich do jedzenia podanej potrawy. Tutaj chodzi o nauczenie dziecka, że w porze posiłku rodzina siada razem przy stole. Nawet jeśli dziecko nie chce jeść, powinno zostać przy stole ze wszystkimi. Jeżeli dziecko je o rozmaitych porach w ciągu dnia, powinno się nauczyć, że robi się to w określonym miejscu, to znaczy przy stole.

Jedzenie powinno być traktowane jako specyficzna i jedyna w swoim rodzaju czynność, inna niż zabawa, chodzenie po domu czy oglądanie telewizji. Praktyka taka pomoże ustanowić dyscyplinę, która okaże się niezwykle pomocna w radzeniu sobie z innymi problemami behawioralnymi.

Dobrym początkiem jest ustalenie, że całe jedzenie zostaje na stole. Jeżeli dziecko wstaje, żeby odejść od stołu, nie może wziąć ze sobą jedzenia. To pomoże utrzymać dziecko przy stole tak długo, jak chce jeść. Nie zniechęcajmy się, jeżeli początkowo skutkiem tego ustalenia będą wybuchy złości. Dziecko musi się przekonać, że wiemy, co mówimy, i że zamierzamy się trzymać ustalonych reguł. Wybuchy agresji ustaną wówczas, kiedy dziecko zorientuje się, że nie przekona nas do rezygnacji z powziętej zasady. Kiedy przyswoi już sobie pierwszą zasadę, możemy wprowadzić kolejną: wstanie od stołu oznacza, że posiłek jest skończony. Nie ma drugich szans, nie ma deserów czy przekąsek, aż do czasu kolejnego posiłku. Mimo iż reguła ta może się wydać surowa, z pewnością nauczy dziecko, żeby nie odchodziło od stołu. Ostatnim krokiem jest zasada, zgodnie z którą pozostajemy przy stole po to, żeby być z rodziną, bez względu na to, czy chcemy jeszcze jeść czy nie. Początkowo czas ten nie powinien być zbyt długi. Powinniśmy ustalić wyraźny sygnał, który pokazywałby, że można już odejść od stołu. Najbardziej naturalna byłaby umowa, że kiedy rodzeństwo już skończy, dziecko może wstać razem z nimi i pójść się bawić (Leaf, McEachin, 2017).

źródło: R. Leaf, J. McEachin, Praca nad rozwojem…, Wydawnictwo LTW, Warszawa 2017