Dzieciom ze spektrum autyzmu nie łatwo jest wykonywać polecenia werbalne, ponieważ z reguły nie proszą o powtórzenie czy wyjaśnienie tego, co zostało powiedziane
„Skutkiem może być zaledwie częściowe wykonanie zadania lub zupełny brak reakcji. Dziecko nie jest nieposłuszne – po prostu nie zrozumiało, czego od niego oczekujemy. Problem ten może oznaczać także, że dziecko ma trudności z przetwarzaniem słuchowym albo celowo słucha wybiórczo.
Z tego względu polecenia kierowane do dzieci z ASD powinny być krótkie. Nie należy prosić jednocześnie o więcej niż jedną rzecz. Zamiast mówić: „Potnij papier i przyklej go do tablicy”, podziel polecenie na części. Zacznij od: „Potnij papier”, a kiedy dziecko wykona zadanie, poproś jeszcze: „Teraz posmaruj papier klejem” i tak dalej. Możesz wcześniej wykonać to zadanie i zaprezentować dzieciom efekt swojej pracy lub posłużyć się obrazkiem. W miarę jak będą zdobywać nowe umiejętności i przyzwyczajać się do zajęć, można będzie stopniowo wprowadzać bardziej złożone polecenia. Jeżeli w grupie są dzieci mówiące, poproś je o powtórzenie, w jakiej kolejności należy wykonać zadanie, zanim zabierzecie się do pracy.
Wskazówki na obrazkach, przedstawiających kolejne etapy i efekt pracy, przydadzą się w przypadku dzieci, które są wzrokowcami. Należy jednak pamiętać, że nie wszystkie dzieci autystyczne potrzebują pomocy wizualnych. Jak twierdzi Stephen Shore, osoba dorosła z autyzmem, autor książki Understanding Autism for Dummies (Autyzm dla początkujących):
To mit, że wszystkie osoby z autyzmem uczą się wzrokowo […]. Większość z nas jest wzrokowcami, ale nie wszyscy. Dlatego możliwe jest, że osoba z autyzmem będzie przyswajać informacje w sposób kinestetyczny, słuchowy lub inny. Należy to wziąć pod uwagę. Niezależnie od modelu uczenia się danego dziecka, jest to prawdopodobnie jedyny sposób, w jaki można do niego dotrzeć.
Polecenia w terapii wodnej są zwykle zaledwie jedno- lub dwu- etapowe. Często powtarza się je wielokrotnie w formie piosenki, ponieważ zwykle łatwiej jest słuchać śpiewu niż rozmowy. Śpiewanie jest rytmiczne, co również uspokaja. Na przykład w czasie gry „Napełnij wiadro”, w której dzieci mają za zadanie nabrać wody do kubeczków, a następnie napełnić wiadro, śpiewa się następującą piosenkę do znanej melodii Mydło lubi zabawę:
Nalej wody do kubka, nalej wody do wiadra,
Nalej wody do kubka, nalej wody do wiadra,
Nalej wody do kubka, nalej wody do wiadra,
Nalej wody do wiadra, po brzegi!
Słowa piosenki zbiegają się z wykonywanymi czynnościami. W ten sposób dzieci słyszą wielokrotnie polecenia i widza efekt swojej pracy, kiedy wykonają zadanie” (Sher, 2014).
źródło: B. Sher: „Gry i zabawy we wczesnej interwencji…” HARMONIA UNIVERSALIS, Gdańsk 2014
