Dzięki historyjkom ludzie się uczą. Ludzie często opowiadają sobie nawzajem swoje przygody. Uczą się, słuchając. Kiedyś moja mama uczyła mnie, jak mam wiązać buty. Opowiedziała mi historyjkę o tym, jak jej dziadek uczył ją wiązać buty. Próbowałem, ćwiczyłem i nauczyłem się wiązać buty.
Innym razem bałem się zjechać ze zjeżdżalni na szkolnym boisku. Chciałem spróbować. Stałem i patrzyłem, jak inne dzieci wspinają się po schodkach, na górze siadają i suną w dół. Zastanawiałem się, czy będę umiał tak zrobić. Mój nauczyciel z przedszkola podszedł do mnie. Opowiedział mi historię. Kiedy był chłopcem, też bał się zjeżdżać. „Spróbował pan?” zapytałem. Powiedział, że tak i że udało mu się, ponieważ patrzył w górę, wspinając się po schodkach. Pomyślałem, że może i w moim przypadku to zadziała. Zjechałam w dół i nie było problemu!
W ostatni wtorek padał deszcz. Nie chciałem nakładać płaszcza. Moja siostra Magda powiedziała, że lepiej „nałożyć go i tak”. Potem opowiedziała mi historyjkę. Któregoś dnia w zeszłym roku padał deszcz. Magda nie wzięła płaszcza do szkoły. Zmokła. Było jej zimno, mokro i przez pierwszą godzinę zajęć bardzo się męczyła. Postanowiłem założyć płaszcz, żeby nie zmoknąć i czuć się komfortowo. Uczę się każdego dnia. Ludzie wciąż opowiadają mi swoje historyjki. Będę się starał słuchać i uczyć (Gray, 2015).
źródło: C. Gray, Nowe historyjki społeczne…, Harmonia Universalis, Gdańsk 2015
sylwiaiwan
Skomentuj